یا من اسمه دوا و ذکره شفا

اسفند ماه بینظیریه . انگار واقعا باور داریم که قراره اتفاق نویی بیفته . همه در تلاش و تکاپو هستند . دارا و ندار هر دو یک هدف دارن . نو شدن . من که واقعا لذت میبرم . البته اگه سمت ترافیک و شلوغی رو فاکتور بگیریم . چند روزی به کسالت سپری شد و همین یعنی انفجاری عظیم در خانه و زندگی . از طرفی راه پله ها رو نقاشی کردیم و منی که تقریبا 90 درصد کار عیدم تموم شده بود و تنها آشپرخونه مونده بود باید دوباره خونه رو تمیر کنم . برای هفته آخر عید هم مهمون دعوت کردم . دوست دارم شب های عید خونمون مهمون باشه . در بجبوحه نقاشی مریضیم بیشتر و بیشتر شد تا بلاخره کارم به بیمارستان کشید . دکتر به محض معاینه گفت باید هر چه سریعتر بستری بشی اما کو گوش شنوا . گفتم آقای دکتر دم عید ، هزارتا کار ، ته جیب ها خالی ، بی خیال .من چند سالی میشه که به خاطر مشکل تنفسیم تحت نظر پزشکم اما خب دو سالی میشد که داروها تموم شده بود و دکتر هم نرفته بودم . سه چهار ساعتی بیمارستان بودم تا بلاخره با رضایت شخصی مرخص شدم .

خدایا شکر بابت بزرگترین نعمت پنهان سلامتیت  ، دکتر در مورد مشکلم و بارداری  بعد از عیدم چندتا توصیه کرد که کاملا درست و منطقی بود ، گفت با افزایش وزن با مشکل مواجهه میشی ، به خاطر محیط دانشگاهت باید استراحت مطلق باشی و حتما باید زیر نظر متخصص ریه بصورت مداوم قرار بگیری . راستش کمی ترسیدم ، اما خدا بزرگه .